Με σύμμαχο την τύχη, με το ποδόσφαιρο σε αμηχανία...

του Κώστα Μαρούντα

Πάντα στα μεγάλα τουρνουά ανάμεσα σε Εθνικές ομάδες προχωράνε αρκετά εκείνες που δίνουν αποκλειστική έμφαση στο αποτέλεσμα, εις βάρος άλλων χαρακτηριστικών (έτσι και αλλιώς, όλοι θέλουν να νικάνε). Όταν, μάλιστα, κάνουμε τέτοιες αναζητήσεις μας έρχεται στο νου -πριν καν ξεκινήσουμε που λέει ο λόγος...- η Εθνική Ελλάδας του Ρεχάγκελ.

Όπως, άλλωστε, συμβαίνει και σε άλλους "διερευνητές" διαφορετικών από την ελληνική εθνικοτήτων. Η Lady Hope παρακολουθεί το φαινόμενο της φετινής Πορτογαλίας. Από τη μία τους βγάζεις το καπέλο, από την άλλη αναρωτιέσαι τι σηματοδοτεί αυτό για το ίδιο το ποδόσφαιρο. Αν, π.χ., αποκλείσει τον αντίπαλο της πάλι στα πέναλτι και πάει τελικό και το ξανακάνει (μη το θεωρούμε δα και τόσο απίθανο...), θα δικαιούμαστε να μιλάμε για τη μεγαλύτερη "φάρσα" που θα έχει "σκαρώσει" στον εαυτό του το ίδιο το άθλημα... Αν...

[... Όταν, λοιπόν, είσαι ικανός να μη χάσεις μετά από 120 λεπτά, αλλά δεν είσαι και ικανός σε αυτά να νικήσεις, πας στα πέναλτι. Η πιο παράξενη και ψυχοφθόρα διαδικασία στο ποδόσφαιρο. Ο μόνος που δεν αγωνιά όταν λαμβάνουν χώρα, ίσως είναι ο διαιτητής. Πρέπει στην αρχή να διευθετήσει την εστία που θα επιλεγεί για την εκτέλεση τους και ποιος θα "σουταρει" πρώτος, και ύστερα απλά να τηρήσει τη νομιμότητα (πώς θα στηθεί η μπάλα, αν κουνήθηκε ο τερματοφύλακας, κοκ) και να καταγράψει τα δρώμενα στα "τεφτέρια" του..."Σιγά τα ωά"...

Και ουδέτερος να είσαι, σε παρασέρνει η ίδια η διαδικασία. Άσε που πολλές φορές επηρεάζεσαι και από όσα έχουν γίνει στην κανονική διάρκεια και την παράταση. Αν ειδικά είσαι υποστηρικτής μιας ομάδας ή -ακόμα χειρότερα- μέλος της (παίκτης, προπονητής, ή στο τεχνικό τιμ) τα πέναλτι είναι ένας "εφιάλτης". Ακόμα και αν το όνειρο "ξηγηθεί" καλά στο τέλος. Πολλοί προτείνουν την κατάργηση τους, αλλά επειδή δεν υπάρχει κάτι απτό εναλλακτικό και επειδή πια μάθαμε όλοι για τα καλά να "σεβόμαστε" τους "νόμους" τους, τα αγαπάμε. Τα λατρεύουμε για την

ακρίβεια, γιατί μας παιδεύουν πολύ. Ευτυχώς, που αν χάσεις σε αυτά ο χρόνος σε βοηθάει να εστιάσεις αργά ή γρήγορα στις επόμενες υποχρεώσεις σου. Άσχετα αν είναι σίγουρο πως πολλοί ποδοσφαιριστές που την "πάτησαν" σε αυτά, δεν θα τα είδαν ποτέ ξανά (τα συγκεκριμένα)...

Υπάρχει -άραγε- "καλύτερος" στα πέναλτι, άρα "δίκαιος" νικητής; Ουκ ολίγες φορές, ναι. Γιατί μια ομάδα είναι όντως επαρκώς προετοιμασμένη, γιατί κάποιοι παίκτες εκτελούν όντως αριστοτεχνικά πέναλτι, γιατί κάποιοι τερματοφύλακες "πέφτουν άριστα".  Γιατί κάποιοι γνωρίζουν εκ των προτέρων πώς σουτάρει κάποια ομάδα, γιατί είναι και "παιχνίδι ψυχολογίας". Στο οποίο κάποιοι ανταποκρίνονται και κάποιοι άλλοι όχι. Αν και κάποιες φορές η ίδια η ποδοσφαιρική μοίρα "εξαγοράζει" τα δοκάρια και τα βάζει στη "δούλεψη της"...]

Συμπαθούμε και σεβόμαστε τον Φερνάντο Σάντος για το ήθος του, για τη σοβαρότητα του, για την προπονητική του αξία, για όσα έχει προσφέρει στο ελληνικό ποδόσφαιρο. Το πώς περνάει κάθε γύρο φέτος, μας κάνει σκεπτικιστές. Όμως, ποιος μπορεί να του μειώσει τη χαρά, ποιος μπορεί να τον αποκαλέσει "κλέφτη"; Ας τον νίκαγαν οι αντίπαλοι του στα 120 λεπτά. Μια μηχανή με σύμμαχο την τύχη, και το ποδόσφαιρο σε αμηχανία... Από εδώ και πέρα, "έλαχε ο κλήρος" σε δύο ομάδες να αποτρέψουν ένα όντως αξιοσημείωτο στα παγκόσμια ποδοσφαιρικά χρονικά κατόρθωμα ή απλά να θυμίσουν με "άκομψο" τρόπο στους Πορτογάλους τι σημαίνει χάνω... Η Lady Hope είναι πια σίγουρη (για τον εαυτό της): με όλα αυτά, και πολλά ακόμα...., είναι ένα Euro αξιομνημόνευτο. Μακάρι να το καταλάβουν αυτό όσοι περισσότεροι γίνεται, όχι για κανέναν άλλο λόγο, αλλά για να το απολαύσουν... Αξίζει...

πηγή: www.efsyn.gr