Η θεία μου η Μερόπη, που μένει στην Ευρώπη... (Το κρίμα, με ρίμα)

Εμπνεόμενος από τη νέα συγκέντρωση των απανταχού μνημονιακών και παρακάμπτοντας το ερώτημα εάν αυτά τα συλλαλητήρια είναι κυρίως της «κατσαρόλας» ή των «κατσα-Ρόλεξ», ο γράφων σκαρφίστηκε ορισμένους στίχους.  

Άχου, βρε πόσο χαίρεται η θειά μου η Μερόπη
Που εγώ δεν θα’ χω σύνταξη, μα αυτή θα’ χει Ευρώπη...
Κι αν κλείσει «με συγχώνευση» το διπλανό σχολείο;
«Χαλάλι, ας το κάνουνε του Σόιμπλε μαυσωλείο!
Ένα μουσείο του Ευρώ, κάτι να πιάσει τόπο,
γιατί Ευρώπη μένουμε, θέλει και στιλ και τρόπο.
Θέλει το πράγμα σύνεση και αλλαγή του ύφους.
Mon dieu, τους ευεργέτες μας τους λένε τοκογλύφους...
Στην Εσπερία δεν μπορείς, να ζεις δίχως να δώσεις,    
αυτοί έχουν την κάνουλα κι εσύ υποχρεώσεις.
Για πες μου, τώρα, άπλυτε, τι δεν καταλαβαίνεις;
Μήπως, αλήτη, θα’ θελες στη Βολιβία να μένεις;
Θέλεις ΕΚΑΣ για τον παππού; Να ζήσουν τα γερόντια;
Στου Grexit, θες, να πέσουμε τα κοφτερά τα δόντια;
Σχολεία θες λαϊκιστή, πλήρη και με δασκάλους;
Εγώ γουστάρω ελάχιστους και όχι αυτούς, μα άλλους.       
Γιατί, το’πε και κι ο Πάγκαλος, αυτοί δεν είναι εντάξει,
ενίοτε αξύριστοι, mon dieu, μπαίνουν στην τάξη.
Λατρεύω αιώνιο ΕΝΦΙΑ και ΦΠΑ μεγάλο
κι αν το ζητήσει ο Ντάισελμπλουμ, αμέ, δίνω και άλλο.
Να ξέρεις, πολύ χαίρομαι να έχω και να δίνω,
η Ευρώπη είναι σπιτικό, τσάμπα εγώ θα μείνω;
Έλα Γερούν και Μάριο, Σόιμπλε να μ’ αρμέγεις,
ειδάλλως θα αισθάνομαι καταληψίας στέγης.
Κράτα γερά βρε Δου Νου Του, άκουσες και το Μπάμπη,
το όραμα το «φιλελέ» περήφανα να λάμπει:    
Οι απολύσεις θάλασσα και ο μισθός πιο κάτω,
σαν του ΠΑΣΟΚ το ποσοστό, να μην του βρίσκεις πάτο.     
Εμπρός λοιπόν, με Άδωνη, Μπάμπη και Πρωτοσάλτε,
η ελίτ κάνει εξέγερση και μία πλάτη βάλτε».           

Ω, ναι, πολύ το χαίρεται η θειά μου η Μερόπη
Που εγώ θα ψάχνω για δουλειά, μα αυτή θα’ χει Ευρώπη...
Την ηδονίζει η οφειλή, η πληρωμή, η μόστρα,
ειδάλλως, λέει, «η Ευρώπη μας θα γίνει κόζα νόστρα». 
Τη ρώτησα αν θα’ θελε περικοπή στο χρέος.
«Ποτέ, θα’ ταν σαν να’ κοβαν του θείου σου το πέος...». 

Ευρώπη μένει η θεία μου κι όλα τα βλέπει Ευρώπη,   
Ευρώπη τ’ αντικείμενα, οι άνθρωποι, οι τρόποι...
Αύρα Ευρώπης έχουνε κολιέ και σκουλαρίκια,
Ευρώπη είναι κι οι μισθοί που γίναν χαρτζιλίκια,            
Ευρώπη και τα μπικουτί, τα φαγητά, ο πλάστης,
κι εγώ που τώρα σκέφτομαι να φύγω μετανάστης,  
γιατί στην κρίση, φίλοι μου, αντίδοτο κι αν έχω,
να ακούω θεία «φιλελέ» δύσκολα το αντέχω. 

του Διονύση Ελευθεράτου