Ο φόβος για τον λαό.

του Κώστα Παπαντωνίου

Ο Τσίπρας κατηγορείται για «δειλία» από κάποιους, γιατί απέφυγε να πάρει απόφαση για συμφωνία ή ρήξη.

Η αλήθεια είναι πώς έχουμε συνηθίσει τον λαό να μην παίρνει αποφάσεις. Ή μάλλον να αποφασίζει μόνο για εκείνους που θα αποφασίζουν για εκείνον.

Τελευταία φορά που έγινε δημοψήφισμα στην Ελλάδα ήταν στις 8 Δεκεμβρίου του 1974 για τη μορφή του πολιτεύματος μεταξύ Βασιλευόμενης και Αβασίλευτης Δημοκρατίας.

Από τότε, καμία κυβέρνηση δεν στράφηκε στον λαό. Δεν ζητούσε τη γνώμη του παρά μόνο τη ψήφο του. Και στη βάση ότι «ο λαός με διάλεξε» η κάθε κυβέρνηση μπορούσε να μιλάει προεκλογικά για ανάπτυξη και να έφερνε μετά την καταστροφή, μπορούσε να μιλάει για κατάργηση των μνημονίων και να υπέγραφε στη συνέχεια καινούρια. Τι κι αν ο λαός είχε ψηφίσει για άλλο σκοπό τη κυβέρνηση, εκείνη κρατούσε μόνο το αποτέλεσμα. Μετά την απομάκρυνση από το ταμείο ουδέν λάθος αναγνωρίζεται…

Σήμερα ο Τσίπρας πρωτοτύπησε. Μετά την απόπειρα επιβολής νέων σκληρών μέτρων λιτότητας και εφόσον δεν έγινε προηγουμένως αποδεκτή η ελληνική πρόταση, στράφηκε στον λαό. Επιλογή που ξένισε.

Έχω την αίσθηση ότι τα αρνητικά σχόλια περισσότερο από το να πλήξουν τον πρωθυπουργό, υποδηλώνουν φόβο για τον λαό.

Τον λαό που τόσο έχουν επικαλεστεί οι παλιές κυβερνήσεις για να νομιμοποιήσουν πολιτικές διαφθοράς, όμως τόσο πολύ από την άλλη τον φοβούνται οι υπερασπιστές των παλιών πολιτικών πρακτικών. Διότι μπορεί να μην έχουν διαβάσει όλοι Μαρξ, αλλά όλοι έφαγαν κατακέφαλα τις επιπτώσεις των Μνημονίων την προηγούμενη πενταετία και έχουν άποψη.

Την άποψη αυτή φοβούνται, τους χαλάει τα σχέδια και ενώ επιτίθενται στον Τσίπρα, στην πραγματικότητα τους έχει λούσει κρύος ιδρώτας. Το σύστημα είναι περισσότερο τρωτό από όσο το φανταζόμαστε.