O Τσίπρας και οι Βογιάροι.

του Θανάση Καρτερού

Δεν πα να λένε άλλος το μακρύ του κι άλλο το κοντό, οι άσπονδοι φίλοι της κυβέρνησης εδώ και έξω. Αυτό που είδαμε προχτές όλη μέρα και σχεδόν όλη νύχτα να εξελίσσεται στις Βρυξέλλες είναι διαπραγμάτευση. Με στοιχεία μάχης αν θέλετε. Αφενός για να μην περάσουν οι τσαμπουκάδες των σκληρών σε βάρος της χώρας. Και αφετέρου για να περάσει και να παγιωθεί το νέο καθεστώς στη σχέση με εταίρους και δανειστές: Τέρμα η αυτονόητη συμμόρφωση προς τις υποδείξεις κάθε παπάρα των Βρυξελλών.

Βέβαια, ο Σαμαράς βλέπει εξετάσεις του Τσίπρα με βαθμολογητή την τρόικα. Και δεν ντρέπεται να μεταφέρει στην πολιτική τον μύθο του Αισώπου. Μια και του έκοψαν του ίδιου την ουρά –και όχι μόνο…- θέλει τους παντός με κομμένη την ουρά. Κι αν είναι δυνατόν όχι μόνο την ουρά. Ο Τσίπρας, ευνουχισμένος από τους Βογιάρους της Ευρωζώνης είναι το νέο τους όνειρο. Ο Τσίπρας να δηλώνει μετανοημένος είναι ο νέος μύχιος πόθος τους. Η συνέχιση της ταπείνωσης η νέα μεγάλη ιδέα τους.

Και τι βγήκε τελικά από τον μαραθώνιο αυτό; Πολλά, αλλά μην υποτιμάμε το πρώτο κύριο: Η βουβή Ελλάς μας άφησε οριστικά χρόνους. Μιλούν επιτέλους οι δικοί μας, δεν πειθαρχούν με το στόμα κλειστό. Μιλούν μάλιστα όχι σε στάση ταπεινής επίκυψης. Όρθιοι. Και υποχρεώνουν έτσι και τους άλλους να μιλούν. Γιατί καλά είναι τα τελεσίγραφα ως μέθοδος επιβολής βάρβαρων πολιτικών. Ακόμα καλύτερα –ποιος το ξεχνάει;- όταν τα τελεσίγραφα τα παπαγαλίζει και η κυβέρνηση της χώρας στην οποία απευθύνονται.

Τώρα όμως το πράγμα έχει μια διαφορά έτσι; Τους κάλεσε ο Τσίπρας σε μίνι διάσκεψη τους μεγάλους. Και πήγαν. Και συζητούσαν τρεις ώρες μέσα στα άγρια μεσάνυχτα με τη μικρή, ένοχη,
σπάταλη και ό,τι άλλο θέλετε Ελλάδα. Και τον ταραξία πρωθυπουργό της. Που πάει να πει ότι δεν τους έλυσαν τα τελεσίγραφα το πρόβλημα. Κι ότι τόσο καιρό μας δουλεύουν όλοι μαζί όταν φυλακίζουν τη σχέση μας με τους δανειστές σε διλήμματα τελεσιγραφικού τύπου: Ή πειθαρχείτε, ή σας σκοτώνουμε.

Ε, λοιπόν, τους έχουμε νέα εκ Βρυξελλών: Δεν πειθαρχήσαμε κι είμαστε ακόμα ζωντανοί στη σκηνή. Και όχι ως κομπάρσοι. Έτσι που η συνέχεια του έργου να προβλέπεται συναρπαστική.