Ο θρήνος μάς πάει καλύτερα κι απ' τη σιωπή...

του Πέτρου Κατσάκου

Για το οικονομικό και εργασιακό bullying θα μιλήσουμε ποτέ; Για όσους επί μια πενταετία τραμπούκιζαν εις βάρος εργαζομένων και συνταξιούχων θα πούμε μια κουβέντα; Ή περασμένα, ξεχασμένα; Για τους νταήδες που κούναγαν το δάχτυλο σε μια ολόκληρη κοινωνία δεν θα πούμε λέξη; Πόσους οδήγησαν στην κατάθλιψη ασκώντας τήν πιο αποκρουστική μορφή βίας πάνω τους; Πόσοι ήταν αυτοί που δεν άντεξαν τη δημόσια διαπόμπευση; Πόσοι ήταν αυτοί που το έβαλαν στα πόδια από την κρίση και ποιος τους έδειξε την πόρτα της εξόδου απ' τη ζωή;

Και τώρα φωνάζουν και ωρύονται οι χτεσινοί νταήδες. «Δεν είναι αυτοκτονία, είναι δολοφονία» λένε και ζητούν τα κεφάλια των τραμπούκων εκφοβιστών στο ικρίωμα της μικρής οθόνης. Κι όμως, είναι οι ίδιοι που, σχολιάζοντας όλα αυτά τα χρόνια τις αλλεπάλληλες αυτοκτονίες της χώρας, μας έλεγαν πως έχουμε να κάνουμε με περιπτώσεις «ψυχικά διαταραγμένων» ατόμων, αρνούμενοι να δεχτούν την όποια ενοχή του κοινωνικού περιβάλλοντος, αρνούμενοι να δεχτούν τη συνενοχή τους. Και το φιλοθεάμον κοινό που χρόνια έτρωγε τις σάρκες του τις ίδιες, τώρα που είναι στη χώνεψη αισθάνεται τις τοξίνες να ανεβαίνουν στο λαρύγγι. «Δεν είσαι μόνος, σπάσε τη σιωπή» σου λένε τώρα οι ίδιοι που σου
φώναζαν να το βουλώσεις και σε στρίμωχναν μέχρι χτες στη γωνία. «Σκάσε» σου έλεγαν και σε έσπρωχναν στην τρύπα σου μην τυχόν και ξυπνήσεις την πατρίδα με τις κραυγές σου. Βολέψου με ένα συσσίτιο κι ένα χαρτζιλίκι και σκάσε. Βιώσαμε το «δόγμα του σοκ», τώρα ήρθε η ώρα να μάθουμε και το «αιμορροϊκό σοκ» και να σοκαριστούμε σε εθνικό δίκτυο.
Σιγά μην είναι καινούριο φαινόμενο ο εκφοβισμός. Παλιό όσο κι ο άνθρωπος είναι. Και τώρα λες πως στο πρόσωπο ενός παιδιού ανακαλύψαμε το πρώτο θύμα και ξαφνιαστήκαμε. Θαρρείς και δεν ζούμε σε μια κοινωνία που έχει θεσμοθετήσει τη σιωπή. Μια ολόκληρη κοινωνία θρηνεί σήμερα ένα θύμα εκφοβισμού, όταν η ίδια είναι το μεγαλύτερο θύμα της.

Τους εαυτούς μας πενθούμε σήμερα, θύτες και θύματα αντάμα, βλαστημώντας φωναχτά το νομικό κενό και τους κακούς της διπλανής πόρτας. Λες και η δική μας πόρτα ήταν πάντοτε ανοιχτή. Διπλομανταλωμένη απ' τον φόβο έπρεπε να είναι η πόρτα μας μέχρι που ξάφνου θυμηθήκαμε τους στίχους του Αζίζ Νεσίν. Ας τους απαγγείλουμε λοιπόν αγκαλιασμένοι σήμερα και για αύριο έχει ο θεός, όλο και κάτι θα βρεθεί να θρηνήσουμε. Γιατί ο θρήνος μάς πάει καλύτερα κι απ' τη σιωπή.

http://left.gr