της Ευγενίας Λουπάκη
Είναι κάτι στιγμές στη ζωή, που αξίζουν μια ολόκληρη ζωή. Είναι κάτι στιγμές σε σκληρές εποχές, που σου παίρνουν τα χρόνια απ’ την πλάτη και τη θλίψη απ’ το βλέμμα. Είναι κάτι στιγμές, σε μεγάλους έρωτες -που ξέρεις πως θα τελειώσουν άδοξα- και σε μεγάλους αγώνες- που δεν ξέρεις. Είναι κάτι στιγμές που λες “μου φτάνει που το έζησα”.
Γράφω εν θερμώ, νύχτα Κυριακής, μετά την παρουσίαση των προγραμματικών δηλώσεων από τον Αλέξη Τσίπρα. Γράφω πριν πέσουν στην αντίληψή μου τα υποδεκάμετρα και τ’ αριστερόμετρα, που σίγουρα θα πιάσουν δουλειά, για να κοντύνουν και ν’ αποξηράνουν αυτό που όλοι είδαμε, κατάπληκτοι, να συμβαίνει στο βήμα της Βουλής.
Ενα νέο άντρα, νεοεκλεγμένο πρωθυπουργό, ένα πρόσωπο που το συζητάει όλη η οικουμένη, να μιλάει χωρίς ίχνος έπαρσης, να μιλάει με το βάρος της ευθύνης χαραγμένο στο πρόσωπο και να ραγίζει η φωνή του, να βουρκώνει...
"δεν πρόκειται να διαπραγματευθούμε την περηφάνεια και την αξιοπρέπεια αυτού του λαού, δεν πρόκειται να
διαπραγματευθούμε την ιστορία μας. Είμαστε σάρκα από τη σάρκα του λαού, είμαστε κάθε λέξη από το Σύνταγμα αυτής της χώρας και θα το υπηρετήσουμε μέχρι τέλους".
Και ξαφνικά το κοινοβούλιο απέκτησε ψυχή, ξαφνικά η πολιτική απέκτησε κύρος. Έφτασε ένα δάκρυ στην άκρη των ματιών, για να διαλυθούν όλα τα ιδεολογήματα κι οι κατασκευασμένες θεωρίες, πως “ολοι ίδιοι είναι”. Με τη συγκίνηση. Ναι, με τη συγκίνηση. Που είναι βαθειά πολιτική έννοια, που σε συν-κινεί, σε σηκώνει και σε βγάζει στο δρόμο. Που σε κάνει να θέλεις να πετάξεις. Άνθρωποι που είχαν πάρει διαζύγιο απ’ την τηλεόραση άρχισαν να παρακολουθούν με μανία, για να μη χάνουν λέξη απ’ τα πεπραγμένα της νέας κυβέρνησης, που σε δυο βδομάδες έφερε τα κάτω πάνω. Ανθρωποι σκυφτοί από το βάρος της κρίσης και της συλλογικής ενοχής που καλλιεργήθηκε με τόση μαεστρία, άρχισαν να σηκώνουν το ανάστημα, να σηκώνουν το κεφάλι, να χαμογελάνε ξανά. Χιλιάδες άνθρωποι να μαζεύονται μέσα σε λίγες ώρες στο Σύνταγμα, χωρίς κανένα κομματικό κάλεσμα, για να στηρίξουν την προσπάθεια της κυβέρνησής τους. Να πλησιάζουν τον Αγνωστο Στρατιώτη σε απόσταση αναπνοής και σεβασμού. Και νάναι όλα σαν να μην υπήρξαν ποτέ εκείνα τα κάγκελα...
“Αποταμίευση ελπίδας για τις γενιές που έρχονται”, ιδού μια άλλη σπουδαία φράση των προγραμματικών δηλώσεων. Αλλά και μετάγγιση ζωής για τις γενιές που “φεύγουν”, για τους μεγαλύτερους που μάχονται τόσα χρόνια με το ανέφικτο, υποθηκεύοντας τα όνειρά τους, ακρωτηριάζοντας τις προσδοκίες τους.
Δεν με νοιάζει αν θα τα κάνεις όλα. Ξέρω μάλιστα ότι μπορεί και να μην τα καταφέρεις στο τέλος, “μικρέ”. Αλλά και μόνο γι’ αυτή τη στιγμή, που σε είδα εκεί πάνω να βουρκώνεις, αξίζει ο κόπος. Γιατί μ’ έκανες να πω για πρώτη φορά “καληνύχτα Κεμάλ...και πού ξέρεις; Μπορεί και ν’ αλλάξει ο κόσμος”.
Γράφω εν θερμώ, νύχτα Κυριακής, μετά την παρουσίαση των προγραμματικών δηλώσεων από τον Αλέξη Τσίπρα. Γράφω πριν πέσουν στην αντίληψή μου τα υποδεκάμετρα και τ’ αριστερόμετρα, που σίγουρα θα πιάσουν δουλειά, για να κοντύνουν και ν’ αποξηράνουν αυτό που όλοι είδαμε, κατάπληκτοι, να συμβαίνει στο βήμα της Βουλής.
Ενα νέο άντρα, νεοεκλεγμένο πρωθυπουργό, ένα πρόσωπο που το συζητάει όλη η οικουμένη, να μιλάει χωρίς ίχνος έπαρσης, να μιλάει με το βάρος της ευθύνης χαραγμένο στο πρόσωπο και να ραγίζει η φωνή του, να βουρκώνει...
"δεν πρόκειται να διαπραγματευθούμε την περηφάνεια και την αξιοπρέπεια αυτού του λαού, δεν πρόκειται να
διαπραγματευθούμε την ιστορία μας. Είμαστε σάρκα από τη σάρκα του λαού, είμαστε κάθε λέξη από το Σύνταγμα αυτής της χώρας και θα το υπηρετήσουμε μέχρι τέλους".
Και ξαφνικά το κοινοβούλιο απέκτησε ψυχή, ξαφνικά η πολιτική απέκτησε κύρος. Έφτασε ένα δάκρυ στην άκρη των ματιών, για να διαλυθούν όλα τα ιδεολογήματα κι οι κατασκευασμένες θεωρίες, πως “ολοι ίδιοι είναι”. Με τη συγκίνηση. Ναι, με τη συγκίνηση. Που είναι βαθειά πολιτική έννοια, που σε συν-κινεί, σε σηκώνει και σε βγάζει στο δρόμο. Που σε κάνει να θέλεις να πετάξεις. Άνθρωποι που είχαν πάρει διαζύγιο απ’ την τηλεόραση άρχισαν να παρακολουθούν με μανία, για να μη χάνουν λέξη απ’ τα πεπραγμένα της νέας κυβέρνησης, που σε δυο βδομάδες έφερε τα κάτω πάνω. Ανθρωποι σκυφτοί από το βάρος της κρίσης και της συλλογικής ενοχής που καλλιεργήθηκε με τόση μαεστρία, άρχισαν να σηκώνουν το ανάστημα, να σηκώνουν το κεφάλι, να χαμογελάνε ξανά. Χιλιάδες άνθρωποι να μαζεύονται μέσα σε λίγες ώρες στο Σύνταγμα, χωρίς κανένα κομματικό κάλεσμα, για να στηρίξουν την προσπάθεια της κυβέρνησής τους. Να πλησιάζουν τον Αγνωστο Στρατιώτη σε απόσταση αναπνοής και σεβασμού. Και νάναι όλα σαν να μην υπήρξαν ποτέ εκείνα τα κάγκελα...
“Αποταμίευση ελπίδας για τις γενιές που έρχονται”, ιδού μια άλλη σπουδαία φράση των προγραμματικών δηλώσεων. Αλλά και μετάγγιση ζωής για τις γενιές που “φεύγουν”, για τους μεγαλύτερους που μάχονται τόσα χρόνια με το ανέφικτο, υποθηκεύοντας τα όνειρά τους, ακρωτηριάζοντας τις προσδοκίες τους.
Δεν με νοιάζει αν θα τα κάνεις όλα. Ξέρω μάλιστα ότι μπορεί και να μην τα καταφέρεις στο τέλος, “μικρέ”. Αλλά και μόνο γι’ αυτή τη στιγμή, που σε είδα εκεί πάνω να βουρκώνεις, αξίζει ο κόπος. Γιατί μ’ έκανες να πω για πρώτη φορά “καληνύχτα Κεμάλ...και πού ξέρεις; Μπορεί και ν’ αλλάξει ο κόσμος”.
Σχόλια
Δημοσίευση σχολίου