της Σ.Τ. Δεπούντη
Αν ήθελα να σας στείλω μια καρτ ποστάλ από το Ληξούρι, θα έγραφα:
«Χαιρετίσματα από τον τελευταίο – ζημιογόνο - σταθμό του Εγκέλαδου στην Ελλάδα. Η παραμονή του στη περιοχή γίνεται ακόμα αισθητή σύμφωνα με τις προβλέψεις Τσιάπα! Μας λείπει η καθησυχαστική και παραγωγική παρουσία του στρατού. Όλο το βάρος του
σχεδιασμού του έργου [ταχείας] ανοικοδόμησης στηρίζεται τώρα στους ώμους των πολιτών…, συγγνώμη, των πολιτικών. Το σηκώνουν ευχάριστα. Φιλιά, Σ.»
Αν, πάλι, θα έπρεπε να στείλω τηλεγράφημα στον εν αναμονή συνέταιρο μου, θα του έλεγα:
«Υπουργός στο νησί για έργα ΣΤΟΠ. Πήγαινε-έλα καράβια, αεροπλάνα ΣΤΟΠ. Ανάπτυξη σύντομα ΣΤΟΠ»
Αλλά αν ήθελα να γράψω μια επιστολή για του «κουφού τη πόρτα», θα έγραφα:
«Αγαπητοί μου,
Άστεγη μια επταμελής οικογένεια σεισμοπλήκτων με τις «ευλογίες» τις πολιτείας…
Η είδηση για την απρόσμενη άρση φιλοξενίας οκτώ οικογενειών στη τουριστική μονάδα του Αϊ Γιάννη στους Σουλλάρους, έπεσε σαν κεραυνός εν αιθρία.
Ο λόγος – μαθαίνουμε - ήταν ότι ο δήμος δεν ανταποκρινόταν στις υποχρεώσεις πληρωμής ρεύματος όπως είχε συμφωνηθεί για το διάστημα μέχρι τις 15 Μαΐου.
Έχοντας ήδη δηλώσει προτίμηση για το επίδομα ενοικίου ή για την παραμονή σε (ανύπαρκτο ακόμα!), καταυλισμό, οι περισσότερες οικογένειες μετακόμισαν κακήν-κακώς μέσα σε λίγες ημέρες σε πρόχειρα ή προσωρινά καταλύματα.
Η επταμελής οικογένεια των κατά τα άλλα μακρινών συγγενών μου, έχοντας επιλέξει κοντέινερ ή τροχοβίλα, έμεινε, ξαφνικά, άστεγη. Διότι σήμερα, δυο μήνες και βάλε μετά από τον ισχυρό σεισμό του Φεβρουαρίου, το κράτος δεν έχει στείλει ούτε κοντέινερ ούτε τροχοβίλες να καλύψουν τις ανάγκες στέγασης. Ακόμα και η χρηματική αρωγή συγκατοίκησης είναι λειψή ή εντελώς απούσα.
Οι πολύτεκνοί μας, λοιπόν, δεν είχαν παρά να φορτώσουν τα ρύζια και τα μακαρόνια που είχαν μαζευτεί βάσει της γενναιόδωρης προσφοράς των ιδιωτικών πρωτοβουλιών (που με σοφία διαχειρίστηκε η πολιτεία), στο ξεχαρβαλωμένο Ι.Χ. τους και να επιστρέψουν στο «κίτρινο» σπίτι για το οποίο τρέχουν ανελέητα οι δόσεις.
Η καθημερινότητα της οικογένειας μοιράζεται μεταξύ της εργασίας των δύο τυχερών απασχολουμένων μελών της, μεταξύ των φροντίδων της «άνευ χαρτοφυλακίου» πλέον νοικοκυράς, μεταξύ των γραφείων των διαφόρων αρχών και αρμοδίων, μεταξύ του αυτοκινήτου και των πέριξ του σπιτιού όπου τα μέλη της ταλαιπωρημένης οικογένειας κοιμούνται σε αυτοσχέδια παγκάκια.
Δεν βαριέσαι. Άλλοι κοιμούνται στις αγορές…
Κακό δεν είναι ότι τα παθαίνουμε. Τουναντίον. Κακό είναι ότι ακόμα ελπίζουμε σε μια κρατική –λέμε τώρα- μέριμνα για τις ανάγκες των πάσης φύσεως πληγέντων από φυσικές ή τεχνητές καταστροφές, που απλώς αποδεικνύεται για μια φορά ακόμα σποραδική, επιπόλαια, ανεπαρκής και στοχευόμενη…
Αυτά.
Και με αγάπη,
Σ.Τ. Δεπούντη
πηγή: http://kefaloniapress.gr
«Χαιρετίσματα από τον τελευταίο – ζημιογόνο - σταθμό του Εγκέλαδου στην Ελλάδα. Η παραμονή του στη περιοχή γίνεται ακόμα αισθητή σύμφωνα με τις προβλέψεις Τσιάπα! Μας λείπει η καθησυχαστική και παραγωγική παρουσία του στρατού. Όλο το βάρος του
σχεδιασμού του έργου [ταχείας] ανοικοδόμησης στηρίζεται τώρα στους ώμους των πολιτών…, συγγνώμη, των πολιτικών. Το σηκώνουν ευχάριστα. Φιλιά, Σ.»
Αν, πάλι, θα έπρεπε να στείλω τηλεγράφημα στον εν αναμονή συνέταιρο μου, θα του έλεγα:
«Υπουργός στο νησί για έργα ΣΤΟΠ. Πήγαινε-έλα καράβια, αεροπλάνα ΣΤΟΠ. Ανάπτυξη σύντομα ΣΤΟΠ»
Αλλά αν ήθελα να γράψω μια επιστολή για του «κουφού τη πόρτα», θα έγραφα:
«Αγαπητοί μου,
Άστεγη μια επταμελής οικογένεια σεισμοπλήκτων με τις «ευλογίες» τις πολιτείας…
Η είδηση για την απρόσμενη άρση φιλοξενίας οκτώ οικογενειών στη τουριστική μονάδα του Αϊ Γιάννη στους Σουλλάρους, έπεσε σαν κεραυνός εν αιθρία.
Ο λόγος – μαθαίνουμε - ήταν ότι ο δήμος δεν ανταποκρινόταν στις υποχρεώσεις πληρωμής ρεύματος όπως είχε συμφωνηθεί για το διάστημα μέχρι τις 15 Μαΐου.
Έχοντας ήδη δηλώσει προτίμηση για το επίδομα ενοικίου ή για την παραμονή σε (ανύπαρκτο ακόμα!), καταυλισμό, οι περισσότερες οικογένειες μετακόμισαν κακήν-κακώς μέσα σε λίγες ημέρες σε πρόχειρα ή προσωρινά καταλύματα.
Η επταμελής οικογένεια των κατά τα άλλα μακρινών συγγενών μου, έχοντας επιλέξει κοντέινερ ή τροχοβίλα, έμεινε, ξαφνικά, άστεγη. Διότι σήμερα, δυο μήνες και βάλε μετά από τον ισχυρό σεισμό του Φεβρουαρίου, το κράτος δεν έχει στείλει ούτε κοντέινερ ούτε τροχοβίλες να καλύψουν τις ανάγκες στέγασης. Ακόμα και η χρηματική αρωγή συγκατοίκησης είναι λειψή ή εντελώς απούσα.
Οι πολύτεκνοί μας, λοιπόν, δεν είχαν παρά να φορτώσουν τα ρύζια και τα μακαρόνια που είχαν μαζευτεί βάσει της γενναιόδωρης προσφοράς των ιδιωτικών πρωτοβουλιών (που με σοφία διαχειρίστηκε η πολιτεία), στο ξεχαρβαλωμένο Ι.Χ. τους και να επιστρέψουν στο «κίτρινο» σπίτι για το οποίο τρέχουν ανελέητα οι δόσεις.
Η καθημερινότητα της οικογένειας μοιράζεται μεταξύ της εργασίας των δύο τυχερών απασχολουμένων μελών της, μεταξύ των φροντίδων της «άνευ χαρτοφυλακίου» πλέον νοικοκυράς, μεταξύ των γραφείων των διαφόρων αρχών και αρμοδίων, μεταξύ του αυτοκινήτου και των πέριξ του σπιτιού όπου τα μέλη της ταλαιπωρημένης οικογένειας κοιμούνται σε αυτοσχέδια παγκάκια.
Δεν βαριέσαι. Άλλοι κοιμούνται στις αγορές…
Κακό δεν είναι ότι τα παθαίνουμε. Τουναντίον. Κακό είναι ότι ακόμα ελπίζουμε σε μια κρατική –λέμε τώρα- μέριμνα για τις ανάγκες των πάσης φύσεως πληγέντων από φυσικές ή τεχνητές καταστροφές, που απλώς αποδεικνύεται για μια φορά ακόμα σποραδική, επιπόλαια, ανεπαρκής και στοχευόμενη…
Αυτά.
Και με αγάπη,
Σ.Τ. Δεπούντη
πηγή: http://kefaloniapress.gr
Σχόλια
Δημοσίευση σχολίου