της Αλεξάνδρας Τζαβέλλα
«Αχ και να μας έδινε το κράτος ένα λυόμενο να το βάλω δίπλα στο σπίτι μου, να προσέχω τα ζώα μου» ευχήθηκε η αγρότισσα Σεβαστή Αλισσανδράτου, πήρε το πάπλωμα που έχει μόνιμα στο πίσω κάθισμα και έριξε το κάθισμα του συνοδηγού για 17η συνεχόμενη νύχτα.
Το επόμενο πρωί, η ευχή της είχε εισακουστεί κατά το ήμισυ. Μια σειρά από τροχόσπιτα και τροχοβίλες στημένα στο λιμάνι του Αργοστολίου περίμεναν τους σεισμόπληκτους αγοραστές.
Την ίδια στιγμή, υπάλληλος της εταιρείας «σπρώχνει» τα προϊόντα στους άμεσα ενδιαφερόμενους. Σε λίγη ώρα το Ληξούρι γεμίζει με ιλουστρασιόν φυλλάδια που
διαφημίζουν τροχόσπιτα, τροχοβίλες, αυτοκινούμενα, μεταχειρισμένα και μη. Οταν έχεις περάσει δύο εβδομάδες στο δρόμο, στο καΐκι ή στη σκηνή, ο πειρασμός είναι μεγάλος.
Οχι άλλο στη βάρκα
«Τώρα τηλεφώνησα, τι να κάμω. Δεν μπορώ άλλο να κοιμάμαι στη βάρκα. Εχω μια ψαρότρατα και την έβγαλα εκεί. Σκέφτομαι να πάρω αυτό εδώ το τροχόσπιτο. Είναι για πέντε άτομα... Καλό φαίνεται. Χωράμε όλοι», λέει ο κ. Δαμιανός. Η σύζυγος και τα παιδιά του έφυγαν μετά τον πρώτο σεισμό στην Πάτρα. «Αν το πάρω, θα επιστρέψουν. Με 2.500 ευρώ μου είπαν, θα μου το δώσουν. Μεταχειρισμένο, αλλά τι να κάμεις;». Η ζήτηση αυξήθηκε και ανάλογα, προφανώς, αυξήθηκε και η τιμή. Τρεις μέρες μετά, η τιμή για το ίδιο τροχόσπιτο, χωρητικότητας 5 ατόμων, ήταν 3.500 ευρώ.
«Οι περισσότεροι αγοράζουν τροχόσπιτα. Εχουμε πουλήσει αρκετά τροχόσπιτα των 6,5 μέτρων και 2-3 τροχοβίλες», λέει ο πωλητής που κάνει χρυσές δουλειές στα συντρίμμια. Οι ταλαιπωρημένοι κάτοικοι της Παλικής καταθέτουν τις τελευταίες οικονομίες τους για να εξασφαλίσουν άμεσα ασφαλή στέγη. «Είναι ετοιμοπαράδοτα. Σας το φέρνουμε σπίτι σας», τονίζει ο πωλητής. Σύμφωνα με τον ίδιο, οι τιμές στις τροχοβίλες ξεκινάνε από 9.500 ευρώ. Τόσο κόστιζε κάποτε μια μικρή μεζονέτα στις εργατικές κατοικίες στην Αμμούσα, έξω από το Ληξούρι. «Πόσα θα μας δώσουν για τα χαλάσματα;», αναρωτιούνται οι κάτοικοι της περιοχής.
«Τα σπίτια μας είναι κίτρινα. Και η αποθήκη για τα ζώα και το σπίτι έχουν μεγάλη ζημιά. Δεν μας βολεύει το καράβι. Εχουμε κατσίκες, κουνέλια και 200 κότες. Η δουλειά μας δεν μπορεί να πάει πίσω με το σεισμό. Θέλω κάτι να μπορέσω να μείνω. Ενα λυόμενο δίπλα στο σπίτι μου στον Αγιο Δημήτριο». Η περιουσία της κ. Σεβαστής και του κ. Αντώνη βρίσκεται στο επίκεντρο του σεισμού. Και δεν μπορεί να κάνει βήμα μακριά.
Τα λυόμενα
«Θα φέρουν λυόμενα, τι άκουσες;», ρωτάει. Την ίδια αγωνία έχει και ο κ. Αγγελος Γαλιατσάτος. «Αν μας δώσει το κράτος λυόμενα, θα τα βάλουμε δίπλα στα σπίτια μας; Ή θα φτιάξει χωριό όπως στην Καλαμάτα; Εμείς δεν μπορούμε να αφήσουμε τα σπίτια μας και να πάμε να ζήσουμε αλλού», τονίζει ο ίδιος. Στο άκουσμα ότι ήρθαν τροχοβίλες στο νησί, αναρωτιέται για την τιμή. «Το σκέφτομαι. Δεν έχω πού να μείνω. Εχω ρίξει ένα στρώμα στο φορτηγό και κοιμάμαι εκεί. Χωρίς ζέστη, χωρίς ρεύμα».
«Πρέπει να είμαστε όλη τη μέρα στον κάμπο. Αν πάμε στο καράβι και βάλει λίγο αέρα, πώς θα γυρίσουμε να ταΐσουμε τα ζώα; Αν πάθουν κάτι τα ζώα πώς θα ζήσουμε; Με τα 900 ευρώ που παίρνει ο Αντώνης; Εχουμε τρία παιδιά που σπουδάζουν στην Αθήνα», λέει η αγρότισσα από το Ληξούρι. «Δεκαπέντε μέρες μέσα στο αυτοκίνητο, έχουμε πιαστεί. Ούτε να πλυθούμε μπορούμε. Στο σπίτι μου είπαν να μην μπω καθόλου. Και δεν έχουμε κανέναν εδώ. Ολοι οι φίλοι μας μένουν μακριά, στην άλλη πλευρά του νησιού. Οι δρόμοι είναι κλειστοί. Πώς να πάμε;».
Σχόλια
Δημοσίευση σχολίου