Κι αν το μνημόνιο ΔΕΝ είναι λάθος;

Ο Στουρνάρας δέχτηκε πιέσεις από το ΔΝΤ να προχωρήσει σε νέο κούρεμα του χρέους. Αρνήθηκε. Σύμφωνα με αυτά που υποστήριξε, δεν του το επέτρεψε ο Σόιμπλε. Το ερώτημα είναι: τι μαθαίνουμε από αυτή την ιστορία; Η πρώτη αυθόρμητη απάντηση που κυκλοφορεί στα χείλη της πλειοψηφίας είναι ότι ο Στουρνάρας είναι «υπάλληλος των Γερμανών» (στην καλή περίπτωση) ή προδότης. Έστω ότι δεν ανήκουμε σε αυτή τη κατηγορία και ξαναθέτουμε το ερώτημα: γιατί να αρνείται την διαγραφή χρέους που του προτείνει το ΔΝΤ;

Ας βάλουμε μερικά ερωτήματα ακόμα. Πως εξηγούμε ότι τρία χρόνια με μέτρα ενάντια στο χρέος, το χρέος έχει φτάσει από 120% (ως ποσοστό του ΑΕΠ) στο 170%; Τι ακριβώς σημαίνει ότι βασικός στόχος του προγράμματος εσωτερικής υποτίμησης είναι, μετά από δέκα χρόνια αναδιάρθρωσης, το 2020 το χρέος να βρίσκεται στο 120%; Δηλαδή εκεί που βρισκόταν όταν η Ελλάδα έμπαινε στον μηχανισμό στήριξης. Και από πού ακριβώς τεκμηριώνεται ότι το 120% συνιστά τα όριο βιωσιμότητας του χρέους;
Η απάντηση που δίνουμε γνωρίζουμε ότι δεν «κυκλοφορεί» στις mainstream αναλύσεις. Ισχυριζόμαστε λοιπόν ότι όλα τα παραπάνω συμβαίνουν γιατί το κεντρικό ζητούμενο δεν είναι το δημόσιο χρέος. Το ζητούμενο είναι το πώς θα μετατραπεί η «κρίση σε ευκαιρία». Δηλαδή το πώς μέσα στην κρίση θα διεξαχθεί με επιτυχία από την μεριά των δυνάμεων του
κεφαλαίου ένας ανελέητος πόλεμος ενάντια στα δικαιώματα του κόσμου της εργασίας. Ένας πόλεμος με μοναδικό στόχο την διεύρυνση της κερδοφορίας του κεφαλαίου. Σε αυτή την διαδικασία επαναπροσδιορίζονται προς τα κάτω το σύνολο των όρων αναπαραγωγής της εργασίας.
Σε αυτή τη διαδικασία όμως υπάρχει ένα πολύτιμο εργαλείο και αυτό δεν είναι άλλο από το χρέος. Ο φετιχισμός του χρέους έχει καταφέρει να νομιμοποιήσει μια σειρά από μέτρα. Την ίδια στιγμή, έχει καταφέρει να ορίσει και το πλαίσιο της συζήτησης ακόμα και για δυνάμεις που διαφωνούν με τα παραπάνω μέτρα. Αν το πρόβλημα ήταν όντως το χρέος, πιστεύουμε ότι τα δεδομένα πάνω στα οποία στηρίζονται οι αρχικές μας απορίες θα ήταν διαφορετικά. Αν το χρέος όμως αποτελεί ένα πολύτιμο εργαλείο για την υλοποίηση της συγκεκριμένης πολιτικής γιατί να το απολέσουνε; Ειδικά αν όπως φαίνεται έχουν καταφέρει να το μετατρέψουν σε ένα κεντρικό εργαλείο βιοπολιτικής με βάση το οποίο θα ορίζεται η κοινωνική ζωή. Το ζητούμενο είναι η διαχείριση του χρέους υπέρ μιας διαρκούς υποτίμησης της εργασίας. Η διαχείριση, δηλαδή να είναι υπαρκτό ως πρόβλημα γιατί αν δεν είναι υπαρκτό «τι θα απογίνουμε δίχως βάρβαρους;»
Όπως αναφέραμε ο φετιχισμός του χρέους και της μακροοικονομίας έχει καταφέρει να ορίσει το πλαίσιο της συζήτησης ακόμα και στο αντίπαλο στρατόπεδο. Φαίνεται από τους όρους με τους οποίους διεξάγεται ο δημόσιος διάλογος: χρέος, ελλείμματα, νόμισμα, εξαγωγές και πάνω από όλα «που θα βρείτε τα λεφτά;». Κάπως έτσι φτάνουμε και στις τελευταίες εξελίξεις. Η τρόικα μιλά για λάθος εκτιμήσεις που οδήγησαν στην σημερινή κατάσταση και ο Σαμαράς αναφέρει ότι το πρώτο Μνημόνιο ήταν λάθος. Κάπως έτσι φτάνουμε στην ερώτηση για το 1 εκατομμύριο: αν το Μνημόνιο δεν ήταν λάθος;
Αν δηλαδή το Μνημόνιο αποτελεί ένα πετυχημένο παράδειγμα βίαιης εσωτερικής υποτίμησης, δηλαδή ταξικού πολέμου ενάντια στην εργασία; Αρκεί να σκεφτούμε για λίγο τα μέτρα που έχουν υλοποιηθεί εν μέσω κρίσης στον τομέα π.χ. των εργασιακών σχέσεων και των ιδιωτικοποιήσεων. Αποτελούν μέτρα που στον ένα ή τον άλλο βαθμό είχαν γίνει προσπάθειες υλοποίησης η έστω συζήτησης τους και προ κρίσης. Μόνο μέσα στο καθεστώς της κρίσης όμως έγινε δυνατή η πραγματοποίησης τους. Μισθοί 200 ευρώ, ελαστικά ωράρια, ελεύθερες απολύσεις και ιδιωτικοποίηση ενέργειας, δικτύων και νερού. Για διάφορους που μπορούμε να σκεφτούμε τα παραπάνω δεν αποτελούν λάθος, αλλά πραγματοποίηση των πιο τρελών τους ονείρων.
Τι συνεπάγεται όμως για εμάς αν το Μνημόνιο δεν είναι λάθος, αλλά δουλεύει με βάση μια συγκεκριμένη μεθοδολογία; Σημαίνει να σταματήσουμε να μιλάμε σαν λογιστές και να μετράμε ισολογισμούς. Σημαίνει να σταματήσουμε να περιμένουμε τον καλό τεχνοκράτη οικονομολόγο που θα κατέχει το μυστικό της γνώσης του σωστού πολλαπλασιαστή:
 «Η επιστημονική δεισιδαιμονία κουβαλάει πάνω της τόσο γελοίες αυταπάτες και τόσο παιδιάστικες αντιλήψεις έτσι που η ίδια η θρησκευτική δεισιδαιμονία να φαίνεται εξευγενισμένη. Η επιστημονική πρόοδος συνέβαλε στο να γεννηθεί η πίστη και η προσμονή ενός νέου τύπου Μεσσία που θα πραγματώσει σε αυτή τη γη, τη γη της Επαγγελίας. (…) Στην πραγματικότητα αφού περιμένουμε πολλά από την επιστήμη, την αντιλαμβανόμαστε σαν ανώτερη μαγεία, και γι’ αυτό δεν καταφέρνουμε να εκτιμήσουμε αυτό που πραγματικά προσφέρει.» Γκράμσι.
πηγή: www.avantipopolo.gr