Έχοντας διαμορφωθεί ιδεολογικά, από την εφηβεία μου, με ό,τι προσλαμβάναμε τότε από τα μηνύματα του Μάη του '68, της κινέζικης Πολιτιστικής Επανάστασης, των κινημάτων αμφισβήτησης σε Δύση και Ανατολή, υπό την επίδραση της βαρύτητας που έδιναν οι Γκράμσι, Αλτουσέρ, Πουλαντζάς κ.ά. στο ζήτημα της ιδεολογικής διαπάλης, στα ζητήματα της ιδεολογίας που επικαθορίζει την ίδια την καθημερινότητα και τις πολιτισμικές της εκφράσεις, σκέφτομαι επίμονα και επί πολλά χρόνια το πόσο
πίσω είμαστε στην τόσο αναγκαία προσπάθεια να κατανοήσουμε τι συνέβη στον τόπο μας από τα τέλη της δεκαετίας του 1980 μέχρι την ανοιχτή εκδήλωση της κρίσης το 2010.
Οι σκέψεις αυτές με οδήγησαν στο να γράψω πριν μερικά χρόνια "Το τραγούδι των ηττημένων", τη μελέτη για την ιδεολογική αντιπαράθεση στη μεταπολεμική Ελλάδα, όπως εκφράστηκε και στο πεδίο του πολιτισμού με το λαϊκό τραγούδι. Και πώς από εκείνη την εποχή βρεθήκαμε μετά στην εποχή της αφασίας.
Νομίζω πως είναι επιτακτική ανάγκη να αναζητήσουμε τους όρους που διαμόρφωσαν την αφασία στην οποία περιήλθε η κοινωνία μας, όλα εκείνα τα χρόνια της επίπλαστης ευημερίας και του ωχαδερφισμού, πόσο συνέβαλε η κυριαρχία του life style, το οποίο υπηρέτησαν οι οργανικοί διανοούμενοι του κράτους, δημοσιογράφοι, λογοτέχνες, επιστήμονες κ.ά., να εντοπίσουμε τις επιπτώσεις του στη σημερινή ιδεολογική -βιωματική, τελικά- στάση ευρύτατου τμήματος της κοινωνίας απέναντι στην κρίση.
Δύσκολη δουλειά, αλλά άκρως αναγκαία...
Σχόλια
Δημοσίευση σχολίου