Το αφόρητο σύνδρομο του προπονητή...


του Δημήτρη Τρίμη
Οι παλαιότεροι θα θυμούνται τους Στάτλερ και Ουόλντορφ, τους «γέρους» του διάσημου παγκοσμίως τηλεοπτικού προγράμματος «Μάπετ Σόου», κάτι γκρινιάρηδες τύπους που κάθονται στον εξώστη του θεάτρου και κατακρίνουν σχεδόν κάθε σκετς. Οι νεότεροι και οι παλαιότεροι γνωρίζουν επίσης και το... σύνδρομο του προπονητή. Δηλαδή να κάθεσαι στην κερκίδα, στον καναπέ ή στο καφενείο με το φραπέ σου ή το ουζάκι σου, και να εξηγείς στην παρέα ποιον αθλητή πρέπει να χρησιμοποιήσει ο προπονητής, ποιο σύστημα του παιχνιδιού πρέπει να εφαρμόσει, πότε θα κάνει αλλαγές και πότε να φύγει ο ίδιος ο κόουτς.
Τα λέω αυτά διότι τώρα με τη νίκη του ΣΥΡΙΖΑ έχει γεμίσει η χώρα πολιτικούς προπονητές καθώς και «γέρους των Μάπετ» που προέρχονται προφανώς από τα αραχτά και ψιλοβολεμένα συντηρητικά στρώματα και την
κοινωνία του θεάματος (δηλαδή του καναπέ), αλλά, δυστυχώς, και από μια κακομαθημένη Αριστερά που ήξερε να κριτικάρει όπως νόμιζε εκ του μακρόθεν τον καπιταλισμό και τις αστικές κυβερνήσεις, αλλά διστάζει ακόμα να κάνει και καμιά δουλειά για τις ιδέες της. Με λίγα λόγια η αλληλεγγύη, η πραγματική δημοκρατία, η ανασυγκρότηση της οικονομίας με κοινωνική δικαιοσύνη κ.λπ.,  πραγματοποιούνται από όλους μαζί τους δημιουργικούς ανθρώπους που ελπίζουν, μάχονται, ξέρουν τη ζωή, αγαπούν την τέχνη τους, την επιστήμη τους, το χωράφι τους, τις μηχανές τους κ.ο.κ και κυρίως κάνουν καλά, με ήθος και προσεκτικά τη δουλειά τους και νοιάζονται καθημερινά για τα προϊόντα του μόχθου τους.
Να κάνουμε επομένως όση κριτική θέλουμε στη νέα κυβέρνηση και στα στελέχη της, όσο σκληρή και να 'ναι, όπου και όπως νομίζουμε, όμως να μην παίρνουμε τόσο στα σοβαρά τους μοναδικούς και καταπληκτικούς εαυτούς μας, το «εγώ» μας, σαν να είμαστε προπονητές που κανείς δεν τους αξιοποίησε. 'Η σαν «γερογκρινιάρηδες» που έμαθαν τη ζωή από τις τηλεοράσεις τους, βολεμένοι λίγο πολύ σε όλες τις... αστικές καταστάσεις. Σημασία έχει η πρόσκληση και η περιπέτεια της δημιουργικής δράσης, της συλλογικότητας, της προσφοράς στον γείτονα, τον συνάδελφο, τον αδύναμο, με μυαλό και μ' όνειρο για τη δίκαιη χώρα χωρίς μισαλλοδοξία και κάθε είδους τζάμπα μάγκες.

Σχόλια